موجودی که خداشد

هفتاد هزار سال پیش، انسان خردمند موجود بی اهمیتی بود که در گوشه ای از آفریقا سرش به کار خودش بود.
در هزاره های بعد، او خود را به عنوان ارباب بر مسند سیاره زمین نشاند و مایهٔ وحشت اکوسیستم شد.
او اکنون در آستانه رسیدن به مقام خدائی است و آماده است تا نه تنها به جوانی جاودانی بلکه به توانائی آفرینش و نابودگری برسد.

متأسفانه حاکمیت انسان بر زمین تا کنون چندان حاصلی به بار نیاورده تا به اعتبار آن برخود ببالیم.
ما محیط اطرافمان را تحت کنترل درآورده ایم، محصولات غذائی را افزایش داده ایم، شهرها ساختیم، امپراتوریها برپا کردیم و شبکه های تجاری گسترده ایجاد کردیم، اما آیا توانستیم از میزان رنج در جهان بکاهیم !؟
بارها ثابت شده است که افزایش دائمی قدرت بشر لزومٱ به رفاه آحاد بشر نینجامیده است و منجر به فلاکتی غیرقابل تصور برای موجودات دیگر شده است.

در دهه های اخیر، تا آنجا که به وضعیت انسانها مربوط میشود، بالاخره به پیشرفتهائی واقعی دست یافتیم و قحطی و بیماریهای همه گیر و جنگ را کاهش دادیم، اما وضع دیگر موجودات بیش از هر زمان دیگری به سرعت رو به وخامت میرود و بهبود شرایط زندگی انسانها هم به قدری تازه و شکننده است که نمیشود از آن مطمئن بود.

بعلاوه، علی رغم کارهای شگفت انگیزی که از انسانها ساخته است، در مورد اهداف خود نامطمئنیم و به نظر میآید که مثل همیشه ناخشنودیم.
از قایق به کشتی بادبانی و کشتی بخار و سفینه های فضائی رسیدیم، اما هیچ کس نمیداند به کجا میرویم.
ما از هر زمان دیگری قدرتمندتریم، اما نمیدانیم با این قدرت چه کنیم.
از آن بدتر، بشر از هر زمان دیگری ولنگارتر شده است.
خدایان خودساخته ای هستیم که فقط با قوانین فیزیک محشوریم و به هیچکس پاسخگو نیستیم.
در نتیجه اکنون موجودات دیگر و اکوسیستم پیرامون را نابود میکنیم و به دنبال چیزی جز آسایش و شادی خود نیستیم و تازه هرگز به رضایت خاطر هم نمیرسیم.

آیا چیزی خطرناکتر از خدایان ناخشنود و ولنگار که نمیدانند چه میخواهند وجود دارد !؟!؟!؟