استانداردهای "حفظ نظام" را بسط دهیم

- کشوری مانند آلمان را در نظر بگیرید و فرض کنید یک اپوزیسیون فرضی، مدعی بشود که "ما
کشور بهتری خواهیم ساخت" ، و یا یک "شاهزاده فلان" هم برای آنها پیدا بشود که مدعی
باشد میتواند آنها را به تمدن و پیشرفت برساند و باید مردم اعتراض کنند!

آیا کسی به هیچکدام اینها اهمیتی خواهد داد و آیا بجز مزاح و تمسخر (و نهایتاً دعوت آنها به
رقابت قانونی در سیاست کشور) ، چیز دیگری عاید این گروه های اپوزیسیونی خواهد شد؟
پاسخ واضح است. کافیست جایگاه نازل تفکراتی مانند نئونازیسم را در میان عموم آلمانی ها ببینید!

در نتیجه آلمانی ها نظامشان را خیلی بهتر از ما "حفظ کرده اند و میکنند" . آنها میدانند
راهپیمایی و میثاق با نظام؛ هرچند شاید بخش کوچکی از همبستگی و حفظ یک نظام باشد،
اما همه آن نیست! در کنار اینها چیزی که تحکم سیاسی و اقتصادی و ثبات یک کشور را
میسازد، میزان پیشرفت اقتصادی، علمی، اجتماعی و رفاه مردم آن کشور است. تنظیم صحیح
تعاملات خارجی و اقتصاد آزاد، پیگیری و مبارزه صحیح و قاطع با فسادهای دولتی و غیردولتی، و
اعتماد به نسل جوان آن کشور است.

کاش روزی به این تفکر برسیم که در کنار راهپیمایی 9 دی و 22 بهمن و اعلام همبستگی و انزجار از بدی
ها و حرکات صرفا نمادین؛ برای حفظ و تائید نظام رویکردهایی مانند مبارزه عملی با فسادها، کم کردن طمع
مادی در هر پست و مقامی که هستیم و رسیدن روزی که خود آن مدیر دولتی که 30 میلیون
حقوق بگیرد، به این امر اعتراض کند، آن روز است که میتوانیم مدعی باشیم در حال
حمایت و میثاق با نظام و پابرجا بودنش هستیم. وگرنه چنین ادعایی نتوان داشت، حتی با
حضور در همه راهپیمایی های مناسبتی!

رسیدن به چنین تفکری هم همت و کار ما مردم را میخواهد (که متاسفانه ساعات کار مفید
شاغلین ما هم در هفته پایین است و این خوب نیست) ، و مهمتر، توجه و همت مسند
نشینان را. در صورت تحقق چنین تفکریست که حرکاتی خیلی فراتر از فراخوان فلان کانال
تلگرام و تبلیغات فلان شاهزاده غربت نشین، نقشی بحز حضور در لطیفه ها و شوخی های
مردم نمیتوانند ایفا کنند، چه برسد به ایجاد مشکل اعتراضی و خیابانی! و در اینصورت است که
به قول خودمان، "بمب هم نمیتواند نظام را تکان دهد" .

:gol: