- گوشت گاو مصنوعی به رستورانها راه مییابد!
- چگونه عسل باعث افزایش انرژی و قدرت ورزشکاران میشود؟
- آیا واقعا زندگی به سختیِ حرفای علما و روحانیون ایرانیه؟
- وَ يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلاً قُلْ كَفى بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي
- آقای روحانی چرا ؟
- ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ روحانی
- ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻈﺮ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﭘﺎﭖ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺁﺯﺍﺭﺟﻨﺴﯽ
- نتیجه تبار ژنتیکی مردم کُرد مرکز کشور ترکیه
- ﺡ . ﺹ » : ﯾﮏ ﺭﯾﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ
- ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﻮﻡ
آخرین مطالب
امکانات وب
گونه های زیادی از جانوران وجود دارند که بخش زیادی از زندگی شان را در تنهایی سپری می کنند. گونه هایی از این دست در میان خزندگان، دوزیستان، پستانداران، ماهی ها، حشرات و عنکبوتیان وجود دارند. زندگی انفرادی در دنیای جانوران امری عادی است و تنها در طول فصل جفت گیری که جذب یکدیگر می شوند ممکن است تغییر کند.
بسیاری از گونه های درندگان، بیشتر طول زندگی خود را به تنهایی سپری می کنند. این کار میزان کنترل جانور بر قلمرو و منابع غذاییش را افزایش می دهد، به خصوص اگر در محیطی زندگی کند که در آن منابع، تنها کفاف تعداد کمی از افراد گونه را بدهد.
به عنوان مثال خرس های قطبی باید مسافت هایی طولانی بپیمایند تا منابع کافی غذا، آب و نیز سرپناه در سرزمین های یخ زده قطب شمال بیابند. به خاطر همین، خرس های قطبی بزرگسال به ندرت با اعضای گونه خود مواجه می شوند.
برخی از ماهی های درنده، مانند کوسه بزرگ سفید، بیشتر زندگی شان را در تنهایی سپری می کنند و به جست وجوی طعمه در پهنه ای گسترده یعنی در سراسر اقیانوس های جهان می پردازند. کوسه های بزرگ سفید تنها در طول فصل جفت گیری با شمار نسبتاً زیادتری از افراد گونه هایشان مواجه می شوند. وقتی کوسه ماده فرزندی را به دنیا می آورد، نوزاد باید شنا کند و از مادرش دور شود تا خورده نشود.
نرهای بسیاری از گونه های جانوران، هم درندگان و هم غیردرندگان در مقایسه با ماده ها مدت زمان بیشتری را در تنهایی سپری می کنند چراکه ماده ها معمولاً از فرزندانشان مراقبت می کنند و در نتیجه زندگی شان کمتر انفرادی است. این موضوع درباره نرهای گونه هایی مانند شیر آفریقایی، فیل آفریقایی، کرگدن سیاه، ببر، پلنگ و گربه وحشی صادق است.
دانشمندی به نام پیکارد می گوید بین جانورانی که در تنهایی زندگی می کنند نه تنها کششی وجود ندارد بلکه بین همنوعان نوعی انزجار هم وجود دارد که گاهی به صورت ترس درمی آید. درنتیجه جانورانی که این تنهایی را بر هم می زنند با خطر مرگ مواجه می شوند.
به عنوان مثال یک جیرجیرک اگر برحسب تصادف از محل زندگی جیرجیرک دیگری عبور کند ممکن است مورد تعقیب او قرار گیرد.
چینی های قدیم از همین خصلت جنگجویی جیرجیرک ها استفاده و روی قدرت رزمجویانه آنها شرط بندی می کردند. حتی یکی از اشراف چینی کتابی نوشت و درباره روش های نگهداری جیرجیرک ها و نحوه افزایش میزان جنگجویی آنها به مدد ادویه های مختلف بحث کرد.
بسیاری از پرندگان نیز زندگی در تنهایی را ترجیح می دهند. بارزترین نمونه آنها پرنده گلوقرمز است. اگر دو پرنده گلو قرمز در یک قفس زندگی کنند همدیگر را می کشند. در طبیعت هم این پرنده نمی تواند ورود همجنس خود به قلمروش را تحمل کند. دانشمندان متوجه شدند دلیل نزاع آنها با یکدیگر پرهای قرمزشان است و اگر این پرهای قرمز را بکنند دیگر نزاعی در کار نخواهد بود. البته ممکن است یک پرنده پرخاشگر باشد ولی برعکس پرنده ای از نوع نزدیک به آن آرام و صلحجو باشد.
جالب این جا است که در جانوران علفخوار هم میل به زندگی در تنهایی غالب است در حالی که چراگاه هایشان به اندازه کافی علف دارد. بنابراین علاقه به زندگی اجتماعی یا زندگی در تنهایی را می توان به یک غریزه بدوی مثل غریزه جنسی و تأثیر هورمون ها هم مربوط دانست.
منابع:
http://www.ask.com/science/animals-live-alone-99fa5b4924f2079a
روانشناسی جانوران نوشته رشوون، ترجمه نادره مهتدی
این هم از روانشناسی جانوران :fav27:
http://www.ask.com/science/animals-live-alone-99fa5b4924f2079a
روانشناسی جانوران نوشته رشوون، ترجمه نادره مهتدی
این هم از روانشناسی جانوران :fav27:
ما را در سایت سیمور ایرانی دنبال می کنید
برچسب : جانوران, نویسنده : محمد وحدت simor بازدید : 117