چرا در ایران اینجوریه؟ آیا کشورهای دیگر هم همینطور هستن؟

همیشه دیدم وقتی کسی با کسی دعواش میشه چپ میفته مشکل جدی پیدا میکنه، طرف میگه فلانم فلان کاره است میدم فلانش کنه، نمیدونم آشنا دارم رئیس فلان جا، مثلا فلان نهاد پلیس، نظامی، سیاسی، امنیتی... مدیران سازمانها، ارگان ها، شهرداری...
خلاصه تقریبا هرکسی که بقول معروف یا حداقل به خیال خودش آدم حسابی محسوب میشه، یک کسی رو بالاخره جایی داره یا از فامیلشون یا دوستش یا همسایه اش یا آشناش.


بعید میدونم تاحالا کسی متوجه این پدیدهء روشن و فراگیر در ایران نشده باشه :fav50:



بنظر شما چرا اینطوریه در ایران؟ چرا مردم ما همیشه به آشنا و پارتی و راه های غیرقانونی دوست دارن متوسل بشن، و البته در خیلی موارد هم متوسل میشن! ولی همه حداقل پز و ادعاش رو میکنن و برای ترساندن طرف مقابل هم که شده از این حربه استفاده میکنن.


آیا در کشورهای درست و حسابی هم مردمش چنین خصیصهء بارزی رو از خودشون نشون میدن؟


آیا این بخاطر ضعف های ساختاری، و/یا فساد و سوء استفادهء گسترده از قدرت در کشور ماست؟
تا چه حد با این مسئله برخورد میشه، تا چه حد در واقعیت هم موثره؟