ویژه خواران از سفره انقلاب،بدتقاصی باید بپردازند/چرا نهیب دشمن لرزه بر اندام آقازاده

ساده زیستی از ویژگیهای مسافران و به ویژه مدیران قطار انقلاب بود! ریل گذاری این قطار از مکتب محمدی و علوی به ارث رسیده بود! آنجا که مولا اینگونه می گوید:«من اگر می ‏خواستم، می توانستم از عسل پاك، و از مغز گندم، و بافته‏ هاى ابریشم، براى خود غذا و لباس فراهم آورم، امّا هیهات كه هواى نفس بر من چیره گردد، و حرص و طمع مرا وا دارد كه طعام هاى لذیذ برگزینم، در حالى كه در «حجاز» یا «یمامه» كسى باشد كه به قرص نانى نرسد، و یا هرگز شكمى سیر نخورد، یا من سیر بخوابم و پیرامونم شكم‏هایى كه از گرسنگى به پشت چسبیده، و جگرهاى سوخته وجود داشته باشد. آفریده نشده ‏ام كه غذاهاى لذیذ و پاكیزه مرا سرگرم سازد و...»


قطار انقلاب حرکت خود را بر محور ساده زیستی مسئولان بنا نهاد و سکاندار کبیر آن، خود را خادم ملت می دانست و حتی نگذاشت تا حسینیه معقری که دنیا را به لرزه درآورد رنگ و لعابی به خود ببیند! در اوج جنگ، تهران و جماران را به بها تامین جان به فلان ساختمان فوق سری در فلان منطقه خوش و آب هوا ترک نکند و یا ساختمان و یا پلاژی آبی و خاکی را برای تفریح قرق نکرد! او امام ملت بود! خانه اش نه در فلان کاخ و منزل فلان فراری رژیم سابق بود و نه کاخی هزاران متری!




پیرخمین گفت:«این خوی کاخ نشینی اسباب این می شود که انحطاط اخلاقی پیدا شود. اکثر این خوی های فاسد، از طبقه ی مرفه به مردم دیگر صادر شده است.»
بعد از حضرت روح الله، ایت الله خامنه ای نیز قطار را بر همان ریل هدایت کرد! رهبری گفت: « اشرافی گری بلای کشور است. وقتی اشرافی گری فرهنگ شد، می شود این. جلوی اشرافی گری باید گرفته بشود. رفتار مسئولین، گفتار مسئولین، تعالیمی که می دهند، باید ضدّ این جهت اشرافی گری باشد؛ کمااینکه اسلام این جوری است.»




قرار بر این بود تا همه ساده زندگی کنند، به ویژه مسئولان! ساده زیستی فقط ویژگی و امتیاز برای مسئولان در دولت اسلامی نبود؛ بلکه وظیفه خطیر آنان بوده و خواهد بود؛ اگر می خواهند در نظام اسلامی مدیر باشند!
حال آن سادگی ها چه شد؟! با امام و رهبری زاویه دارند با مولای متقیان چه؟! چرا باید یک مسئول حکومت اسلامی در فلان استخر شاه شیرجه بزند؛ و آن دیگر در فلان ویلای هزاران متری، آن دیگری را نیز تا ول کنی سر از سعدآباد و ویلای ولنجک در می آورد، بسیاری از فرزندانشان نیز یا ساکن فرنگ هستند و یا همیشه در بین راه فرنگ - تهران در تردد می باشند.


خبرهایی که این روزها از زندگی های عیانی برخی مسئولان و شخصیتها در اذهان عمومی پخش می شود دل بسیاری از دوستداران انقلاب را خون کرده است! و یقیناً این خون دل بد تقاصی از ویژه خوارانی که از سفره انقلاب به نان و نوایی رسیدند خواد ستاند! چرا که برای این انقلاب خون عزیزترین جوانان وطن ریخته شده است!




امروز باید درک کرد که چرا در برخی زمان ها قطار از ریل خارج شد!



چرا سخنان امام و رهبری در گوش و دل برخی حضرات اثر نداشت؛ چرا نهیب دشمن لرزه بر اندام برخی حضرات می اندازد؛



چرا درک نمی کنند درد کارگران معدن یورت و یا ماشین سازی اراک و یا هفت تپه و لوله سازی خوزستان را؛ چرا درک نمی کنند این انقلاب قرار بود انقلاب کوخ نشینان باشد و نه برخی را از مستاجری به کاخی هزارمتری در بالاشهر تهران برساند؛ وقتی خوی کاخ نشینی داشته باشند یقینا مسکن مهر را مزخرف و یا قوطی می خوانند چرا که درکشان از خانه 70 متری اندک است!



پاسخ همه این چراها این است: روحیه کاخ نشینی، فاصله ایجاد می کند، گوشها را بر شنیدن صدای "ولی و امام" ناشنوا می کند، چشم ها را بر دیدن فقر و شکاف طبقاتی نابینا می نماید.




امروز راز هشدارهای چندسال اخیر رهبری را بیشتر درک می کنیم! بازگشت به گفتمان انقلاب؛ یعنی بازگشت به روحیه انقلابی، بازگشت به روحیه دهه 60 که اخلاص ساده زیستی کالای پر متقاضی آن روز بود! بازگشت به دوران جهاد و روحیه جهادی داشتند؛ آن زمان که فرمانده همپای رزمنده در یک سنگر و یاخاکریز بودند! آن زمان که اخلاص و کار متعهدانه و پرتلاش امتیاز بود و کسی در پی عنوان و نان خوردن از آن عناوین نبود؛ همه خود را بنده خدا و سرباز انقلاب می دانستند و آیت الله و دکتر و مهندس خریدار نداشت!
قطار انقلاب نیاز به پالایش دارد! باید مسئولان خود را با قطار انقلاب با معیارهایی که از اسلام و شیعه و امام و رهبری برایمان موجود است وفق دهند و قرار نیست که انقلاب را به رنگ آنان در بیاوریم، آنان باید به رنگ انقلاب دربیایند! این تغییر نخواهد شد مگر اینکه مردم بخواهند و مطالبه کنند!
باید ساده زیستی و کار جهادی را از مسئولان مطالبه کرد، مسئولان اشرافی درد ملت را نخواهند فهمید! این نفهمیدن هم مختص به این جناح و آن جناح نیست! روحیه اشرافیگری و خوی طاغوتی چنان شیرین است که همه را بخود جذب می کند!