دکتر زیباکلام: دولت هاشمی فرهنگ انقلابی را با انسداد مواجه کرد/عدالت اجتماعی فراموش

حوزه های ما در مجموع نسبت به عدالت اجتماعی بی تفاوت هستند. بوده اند و هستند. در دهه های قبل از انقلاب هم بودند. از استثناهای بارز و درخشانی هم چون امام خمینی که بگذرید، استثنا هستند البته نشان دهنده قاعده هستند، قاعده ولی بی تفاوتی است باید این را بپذیریم و لاپوشانی نکنیم. با بسم الله، ماشالله و انشالله در حال لاپوشانی هستیم. واقعا داریم حقایقی را می‌پوشانیم. همان طور که باید نقدهای جدی متوجه دانشگاهیان و دانشگاه کنیم، همان طور حوزویان. حوزویان را در همه جا نوعا معاف می‌کنیم و در یک منطقه ایزوله شده، عایق بندی شده از سایر نهادهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قرار می‌دهیم و بعد می‌گوییم ، معلم ها اینجا چه کوتاهی کردند، رجال سیاسی، رسانه ها، همه نهادها، اقشار و صنوف کم یا زیاد در ماجرای مورد تحلیل یک طورهایی مورد نقد و تعرض قرار می‌گیرند الا روحانیت. به اعتقاد من این کار غیر اسلامی است، غیر دینی است. دین خدا این را نمی‌پذیرد. این طور نیست که کسانی از مردم، مصون می‌شوند از کل تحلیل‌ها، تبیین‌ها، اعتراض ها. فقط زمان تمجید و تکریم و تعظیم که می‌شود این صنف جایگاهش دیده می‌شود. /
باید بروید سخنرانی ها و پیام های امام را راجع به انقلاب و اینکه این انقلاب مدیون چه کسانی است، مرهون چه کسانی است باید بیشتر به چه کسانی پاسخ گو باشد را نگاه کنید که خیلی جالب است. ولی نعمتان انقلاب ، نقل به مضموم امام، پابرهنگان هستند. بینوایان و مستضعفان، محرومان هستند. در درجه اول باید به این ها پرداخته شود و به کرات امام به این اشاره دارند. تا حدودی می‌شود پذیرفت که جنگ منجر به کندی حرکت در این مسیر شد ولی به اعتقاد من نباید این را بهانه کرد، قابل قبول نیست که بعد از پایان گرفتن جنگ، چون جنگ که 30 سال طول نکشید 8 سال بود، وقتی جنگ به پایان رسید این عذر خوبی نیست که کماکان برویم پشت جنگ پنهان شویم.
در مجموع 8 سال بعد از دفاع مقدس به اعتقاد من از جهت عدالت اجتماعی مایه سرافکندگی است و در این امر تردیدی وجود ندارد. البته پل هایی ساخته شد، فرودگاهای ساخته شد، جاده های ساخته شد، نیروگاههای برق و … نفی نمی کنیم . اما هزینه ای که دادیم و به همراه آن فرهنگ ضد انقلابی مصرف گرایانه اشرافی که دولت توسعه سرمایه ای در آن 8 سال، دولت موسوم به سازندگی دولت توسعه سرمایه داری است، ریخت و پاش و اشرافیت را به ارمغان آورد و نگاهی که من وزیر، من رئیس فلان شرکت دولتی، به خودم داشتم این فرهنگ انقلابی را عملا با یک انسداد و قفل شدگی مواجه کرد.


دکتر سعید زیبا کلام استاد فلسفه دانشگاه تهران و از فعالین شناخته شده جریان عدالت خواهی در کشور است. سخنرانی های دکتر زیبا کلام عمدتا در مراکز دانشگاهی و حول محور عدالت و عدالت خواهی و نسبت آن با انقلاب اسلامی و کارنامه جمهوری اسلامی در زمینه تحقق این شعار اصلی انقلاب اسلامی است. نسبت عدالت خواهی با شعار های دیگر انقلاب اسلامی مثل آزادی و جمهوری اسلامی، عمکرد مسئولان و دلایل انحراف آنها از ساده زیستی و عدالتخواهی، چرایی ناکامی جمهوری اسلامی در تحقق شعار عدالت، نقش روحانیت در قبال تجاوز و تعددی ها به بیت المال، فساد،تبعیض و… مواردی بودند که در بخش اول مصاحبه مطرح شده اند.








زیباکلام: دولت هاشمی فرهنگ انقلابی را با انسداد مواجه کرد/عدالت اجتماعی فراموش" />



عدالت اجتماعی مهم‌تر از دیگر آرمان ها و شعار های انقلاب است
فردا: به نظر شما عدالت اجتماعی و به طور کلی مقوله عدالت به چه میزانی در تحقق انقلاب اسلامی دخیل بود؟ عدالت اجتماعی به عنوان یک هدف برای مردم مطرح بود یا اینکه مردم به آرمان های دیگری مثل آزادی فکر می کردند؟
پاسخ ساده است، نه! مردم و عموم کسانی که کم یا زیاد در تظاهرات و تدارکاتی برای انقلاب فعالیت داشتند، یعنی عامه مردم، مطالبه رفع تبعیض ، رفع فاصله های طبقاتی شدید که امکانات و مواهب ملی و طبیعی در اختیار کسانی باشد که ما نوعا در جایی و نهادی به نام دربار پهلوی آن ها را می‌دیدیم را داشتند. مردم این تبعیض ها را می‌دیدند و این دیدن به آن ها انگیزه های فوق العاده ای می‌داد که نسبت به این ها معترض باشند و خواهان رفع چنین مناسبات، روابط و بهره مندی های ویژه به اصطلاح امروزی ویژه خواری و بهره مند شدن از مواهب ملی ، مالی ، طبیعی و … . باشند. این نخواستن و معترض بودن به تبعیض ها در آموزش های مردم، در فرهنگ سیاسی، اجتماعی مردم کاملا مستتر بود. نمی‌خواهم آرمان مهم و رفیعی به نام آزادی را با تبیین کوچکی تحقیر کنم. اما از خود سوال کنیم عامه مردم حتی بعد از انقلاب، عموم مردم نه طبقات نخبه که اهل فکر ، دانش و مطالعه هستند ، عامه مردم به نظر شما چقدر آزادی خواهی سیاسی برایشان موضوعیت دارد؟
عدالت ملموس ترین شعار انقلاب برای مردم است
فردا: کم قاعدتا
بله! چون عموم مردم آرمانگرایی خاصی ندارند. عموم مردم می‌خواهند تبعیض نبینند. می‌خواهند فلانی از امکاناتی برخوردار شد یا موسسه ای و نهادی امکاناتی از بیت المال را در اختیار گرفت آن را علی السویه به مردم اختصاص دهد؛ یعنی رجحان خاصی بخاطر نسبتی و قوم و خویشی برای کسی نباشد. در میان آزادی، استقلال و حتی تکان دهنده تر جمهوری اسلامی برای عموم مردم هیچ کدام به اندازه عدالت معنای ملموس و محسوس ندارد. بله! استقلال را هم مردم می‌فهمند. برایشان کم یا زیاد موضوعیت دارد، اما عدالت را حس می‌کنند، می‌بینند، فساد و تبعیض را می‌بینند، استقلال را در مناسبتی، ماجرای تاریخی، رابطه ما با کشور قدرتمند دیگری مثل آمریکا، انگلستان و … باید چیزی پیش بیاید و قصه هم علنی و آشکار شود، تا مردم آن را به صورت جک و یا آه و ناله بین خودشان رد و بدل کنند که مثلا آقای فلانی ، رئیس جمهور کجا می‌خواست بیایید ایران سه روز مملکت تعطیل شد. یعنی نوعی واکنش اعتراضی اینگونه را می‌بینید. اما عدالت برای مردم فرق دارد.